Երեք առակ, թարգմանություն

Առակ ամենագլխավոր հարցի մասին 

Այդ օրը յուրաքանչյուր  այցելու, ասես դիտմամբ,  տալիս  էր ուսուցչին միայն մեկ հարց՝ ամենակարևոր հարցը՝ «Ի՞նչ է լինելու մահվանից հետո»:
Ուսուցիչը միային ժպտում էր և չէր պատասխանում։
Հետո ուսանողները հարցնում են ուսուցչին՝ թե ինչու՞ նա երբեք չի պատասխանում այդ հարցին։
– Դուք նկատե՞լ եք, որ հանդերձյալ աշխարհով հետաքրքրվում են այն մարդիկ, ովքեր չգիտեն՝ ի՞նչ անեն այս կյանքում: Իրենց պետք է մեկ այլ կյանք, որը անվերջ կտևի,- պատասխանում է ուսուցիչը։
– Բայց ի վերջո կա՞ արդյոք կյանք մահից հետո, թե՞ ոչ,- պնդում է ուսանողներից մեկը։
– Իսկ կա՞ արդյոք կյանք մահվանից առաջ, սա է հարցը, – պատասխանում է ուսուցիչը: 

Притча о главном вопросе 

В тот день, как нарочно, каждый посетитель спрашивал учителя только об одном, самом главном вопросе: «Что будет после смерти?»
Учитель только улыбался и ничего не отвечал.
После ученики спросили, почему он все время уклонялся от ответа.
– Вы замечали, что загробной жизнью интересуются именно те, кто не знает, что делать с этой? Им нужна еще одна жизнь, которая длилась бы вечно, – ответил Учитель.
– А все-таки, есть жизнь после смерти или нет? – упорствовал один из учеников.
– Есть ли жизнь до смерти, вот в чем вопрос, – заметил Учитель. 

Առակ անխոհեմ աշխատանքի մասին 

Քայլում էր որսորդը անտառում և հանդիպում փայտահատին։ Փայտահատը կռացած  երկար ժամանակ համառորեն սղոցում էր կտրված ծառը։ Քրտինքն առատորեն հոսում էր նրա դեմքից, իսկ ողջ մարմինը շատ լարված էր։ Որսորդը մոտեցավ, որ տեսնի, թե ինչու է աշխատանքն այդքան երկար տևում ու այդքան ծանր։
-Ձեր սղոցը բթացել է, ֊ դիմում է որսորդը փայտահատին, ֊ ինչու՞ չեք սրում այն։
֊ Ի՞նչ եք ասում, ֊ բացականչում է փայտահատը՝ զարմացած նայելով որսորդին։–Ես դրա ժամանակը բոլորովին չունեմ, ես դեռ պետք է 20 ծառ սղոցեմ։
Եվ փայտահատը շարունակում է աշխատանքը: 

Притча о неразумном труде 

Шел охотник по лесу и повстречал дровосека. Согнувшись, тот долго и упорно пилил сваленное дерево. С лица его пот лился ручьем, а все тело было сильно напряжено. Охотник подошел поближе, чтобы посмотреть, почему работа движется так медленно и с таким колоссальным трудом. 

– Да ваша пила совсем затупилась! – обратился охотник к дровосеку. – Почему бы вам её не заточить?
– Что вы! – воскликнул дровосек, удивлённо посмотрев на прохожего. – У меня совершенно нет на это времени, мне нужно спилить еще 20 деревьев! 

И дровосек снова принялся за работу. 

Առակ սրտի  հանգստության մասին 

Վարպետը պատմում էր.«Երբ  երիտասարդ էի, հաճախ էի մենակ գնում լճի մոտ և զբաղվում մեդիտացիայով։ Ես մի փոքրիկ նավակ ունեի և ժամերով կարող էի  նավարկել և խորհել։ Մի անգամ՝ լուսաբացին, երբ գիշերը դանդաղ վերափոխվում էր առավոտի, ես փակ աչքերով նստած մեդիտացիայով էի զբաղվում։
Հանկարծ ինչ-որ մեկի նավակը հարվածեց  իմ նավակին և խախտեց  առավոտվա ողջ ներդաշնակությունը։ Դա ինձ շատ բարկացրեց։ Ես արդեն ուզում էի նախատել այդ նավակի տիրոջը, բայց բացեցի աչքերս և տեսա, որ նավակը դատարկ է։ Որևէ մեկի վրա չէի կարող թափել բարկությունս։ Այդ պատճառով ես ուղղակի փակեցի աչքերս և փորձեցի ներդաշնակությունը իմ մեջ գտնել։ Երբ արևը ծագեց, ես հանգստություն գտա։ Դատարկ նավակը դարձավ իմ ուսուցիչը։ Այդ օրվանից, երբ ինչ-որ մեկը փորձում է նեղացնել ինձ, ես ուղղակի ինքս ինձ ասում եմ.
– Այս նավակն էլ է դատարկ»։ 

Притча о покое в сердце 

Мастер рассказывал: «В молодости я часто уходил в одиночестве на озеро и медитировал. У меня была небольшая лодка и я часами мог плавать и размышлять. Однажды на рассвете, когда ночь медленно превращалась в утро, я сидел с закрытыми глазами и медитировал. 

Внезапно чья-то лодка ударилась о мою и нарушила всю эту утреннюю гармонию. Как же меня это разозлило! Я хотел уже было обругать хозяина лодки, но открыл глаза и увидел, что лодка пуста. Мне не на кого было выплеснуть свою злость. Поэтому я просто закрыл глаза и попытался снова обрести гармонию в себе.Когда взошло солнце, я нашел покой в себе. Пустая лодка стала моим учителем. С тех пор, если кто-то пытается обидеть меня, я просто говорю себе:
– И эта лодка тоже пуста».